Letra de Το Βράδυ Εκείνο Έβρεχε Κρύσταλλα

Είσαι το άλλο μου μισό
Μα το χες στο νου σου αυτό από πριν
Άρα αντί να μου πεις ένα αντίο
Πες μου απλά εις το επανειδείν Και
Γύρνα στο δικαστή να πεις πως είμαι αθώος
Πες στους ενόρκους πως για σένα δεν είμαι κανείς ώστε να μην Με
Καταδικάσουν σα φταίχτη την πλάτη σου μη μου γυρνάς
Κι άμα σ' αγγίξουν ετούτες οι λεξείς μου κάποια στιγμή γύρνα πίσω
Γιατί όταν λείπεις δε γυρνά ούτε η Γη, άναψε κεριά να σβήσω φώτα
Στα φωτείνα αληθινά δεν αγαπά κανείς
Δεν ξέρω το νωρίς
Πάντα αντιδρώ αργά
Και γράφω για το πριν
Φοβάμαι το μετά
Σπάει το γυαλί ξανά
Κι απ' τα ματόκλαδά μου
Αίμα δακρύζω σα κάθε άλλη φορά
Που δε λέω πολλές κουβέντες και κάθε στίχος μου γράφει σιωπές
Έτσι κηδεύουν πάντα οι παιδικές ψυχές χαμένους έρωτες
Και νιώθω σα να πέθανες, κι ας ξέρω πως είσαι ακόμα εκεί
Κι ας ίσως σε πετύχω στο δρόμο ένα πικρό πρωί
Γιατί δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν κάποτε
Κι αυτό τον άνθρωπο θα αγαπάω πάντοτε
Ένα λουλούδι για τα λόγια που δεν είπαμε
Τα ακουστικά που τότε μοιραστήκαμε
Λένε
Κι άμα
Απόψε πέθαινα θα μουν μαζί σου
Κοπάνα έξω απ τα τοίχοι του παραδείσου
Σαν το βράδυ στη στάση εκείνο που έβρεχε κρύσταλλα
Και μεθυσμένη μου λεγες
"Πες μου
Τι περιμένουν απο μας όλοι εκείνοι
Να γίνουμε στου κόσμου αυτού το καμίνι;"
Και σε έκρυβα στο μπουφάν μου
Που πια δεν φοράω γιατί το άρωμα σου έχει μείνει
Και ξέρω θα πεις πως αυτό το κομμάτι είναι ακόμα μια υπερβολή
Πως τα κρύσταλλα ήταν βροχή
Και πως αυτά που χες πει δε θυμάσαι
Στο μεθύσι μου λες κάθε ατάκα του ανθρώπου ακούγεται ρομαντική
Κι είναι η καρδιά του ποιητή και όχι η ζωή του που λέει "Γράψε"
Κι εγώ σου λέω μονάχα στο σπίτι μου
αν έρθεις κουβέντες μη λες για σκοινί
Γιατί ακόμα και τώρα απ τα λόγια σου κρέμομαι δεν έπαψα ούτε στιγμή
Κι ας είσαι τόσο πεζή κι ας με πληγώνει πολύ τούτη η ωμή
Τομή, επάνω στον καρδιακό μου μυ, δε λέω μη
Κι αν θες να ξέρεις μεθυσμένη κλαις σα να σαι παιδί
Γιατί από μικρή σε πείσαν οι άλλοι ότι δεν είσαι ρομαντική
Κι όταν μέσα σου δακρύζει αυτό το κορίτσι ο ουρανός βρέχει γυαλί
Για να ανταγωνιστεί την ομορφιά που χει στο δάκρυ
Άρα μη μου λες εσύ
Τι κάνουν οι ρομαντικοί
Όταν μεθάνε
Γιατί πάλιωσε το αστείο σαν κρασί
Μα δε γελάμε
Κι επίτρεψε μου να σε θεωρώ νεκρή
Κι ίσως όταν φύγω σε βρω εκεί
Εκεί που πάμε
Γιατί δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν κάποτε
Κι αυτό τον άνθρωπο θα αγαπάω πάντοτε
Ένα λουλούδι για τα λόγια που δεν είπαμε
Τα ακουστικά που τότε μοιραστήκαμε
Λένε
Κι άμα
Απόψε πέθαινα θα μουν μαζί σου
Κοπάνα έξω απ τα τοίχοι του παραδείσου
Σαν το βράδυ στη στάση εκείνο που έβρεχε κρύσταλλα
Και μεθυσμένη μου λεγες
"Πες μου
Τι περιμένουν απο μας όλοι εκείνοι
Να γίνουμε στου κόσμου αυτού το καμίνι;"
Και σε έκρυβα στο μπουφάν μου
Που πια δεν φοράω γιατί το άρωμα σου έχει μείνει
Κι άμα
Απόψε πέθαινα θα μουν μαζί σου
Κοπάνα έξω απ τα τοίχοι του παραδείσου
Σαν το βράδυ στη στάση εκείνο που έβρεχε κρύσταλλα
Και μεθυσμένη μου λεγες
"Πες μου
Τι περιμένουν απο μας όλοι εκείνοι
Να γίνουμε στου κόσμου αυτού το καμίνι;"
Και σε έκρυβα στο μπουφάν μου
Που πια δεν φοράω γιατί το άρωμα σου έχει μείνει